Ο μίτος της Αριάδνης

Ο μίτος της Αριάδνης

Η μυθολογία μας είναι γεμάτη με αλληγορίες που απηχούν τις αντιλήψεις των αρχαίων μας προγόνων για τη σχέση μεταξύ φυσικού και ψυχικού (ή πνευματικού) κόσμου. Ή πιο απλά τη σύνδεση μεταξύ των φαινομένων που μπορούμε να αντιληφθούμε με αυτά που συμβαίνουν στον αόρατο πνευματικό κόσμο.

Η ιστορία με τον μίτο της Αριάδνης εστιάζει στο πανούργο τέχνασμα που σκαρφίστηκε η νεαρή αυτή πριγκίπισσα από τη μινωική Κρήτη. Κατά τον μύθο η Αριάδνη βοήθησε τον νεαρό Αθηναίο Θησέα να δραπετεύσει από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο όπου κατοικούσε ο τερατόμορφος Μινώταυρος ξετυλίγοντας έναν μίτο (ή κουβάρι) από χρυσό νήμα. Με τον τρόπο αυτό σημάδεψε το μονοπάτι που οδηγούσε στο μυθικό τέρας κι έτσι μπόρεσε να δραπετεύσει μαζί με τον νεαρό ήρωα έπειτα από την κατατρόπωση του τέρατος.

Ο εν λόγω μύθος είναι πλούσιος σε συμβολισμούς που αφορούν τον πνευματικό μας κόσμο. Κατ' αρχάς η νεαρή πριγκίπισσα Αριάδνη (αρία ή καθαρή + αγνή) ερωτεύεται τον νεαρό και ρωμαλέο Θησέα που έρχεται από την μακρινή Αθήνα. Ο έρωτας αυτός συμβολίζει την αιώνια έλξη που ασκείται μεταξύ της ψυχικής αγνότητας και του δυναμικού στοιχείου που εδράζεται στον νού, ή στην νόηση. Τα δύο αυτά στοιχεία ενωμένα συμπορεύονται στον λαβύρινθο της ζωής με σκοπό να εξολοθρεύσουν το σκοτεινό τέρας που συμβολίζει το σκότος που προκαλεί ο φόβος.

Για να μπορέσουν να τα καταφέρουν ξετυλίγουν έναν χρυσό μίτο, ο οποίος συμβολίζει τη βιωματική μας μνήμη. Ο μύθος εδώ μας υπενθυμίζει οτι αν ξεχάσουμε τον δρόμο, ή την πορεία που χαράξαμε μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια του βίου μας δεν θα μπορέσουμε να βγούμε αλώβητοι από τον αγώνα που αυτός συμβολίζει. Θα λέγαμε οτι η μνήμη μας κρατάει όρθιους στον αγώνα της ζωής όπως οι ρίζες κρατάνε όρθια τα δέντρα.

Οι ήρωες της ιστορίας, Αριάδνη και Θησέας, καταφέρνουν να δραπετεύσουν τυλίγοντας τον μίτο, ή σε συμβολικό επίπεδο δρέποντας τους καρπούς της σοφίας που απέκτησαν κατα τη διάρκεια του βίου τους. Έτσι μπορούν πλέον ενωμένοι, η αγνή ψυχή και ο δυνατός νους να απολαύσουν την ελευθερία από τα δεσμά του μέχρι πρότινος κρατερού φόβου.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν τί όφελος μπορούμε να έχουμε εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι από τον μύθο αυτόν. Αρχικά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη σχέση μεταξύ του ψυχικού, ή θυμικού (συναισθηματικού) μας στοιχείου με το αντίστοιχο νοητικό, ή βουλητικό. Η κοινή πορεία των δύο αυτών στοιχείων προϋποθέτει την επιλογή της ορθής πορείας στη ζωή μας. Με πιο απλά λόγια η λογική και το συναίσθημα οφείλουν να βαδίζουν χέρι-χέρι.

Έπειτα, για να μπορέσουμε να νικήσουμε το σκοτεινό τέρας του φόβου που κρύβεται μέσα μας χωρίς να χάσουμε τον δρόμο μας στη ζωή θα πρέπει να διατηρούμε ενεργή την ανάμνηση του πρότερού μας βίου. Όσο κι αν θεωρούμε οτι κουβαλάμε ενα παρελθόν “αμαρτωλό” και γεμάτο ατοπήματα οφείλουμε να διατηρούμε ενεργή την ανάμνησή του έτσι ώστε να μπορούμε να βελτιωνόμαστε διαρκώς μέσα από τα μαθήματα που μας παρέχει.

Όπως έλεγαν και πάλι οι πρόγονοί μας οφείλουμε να “γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι”, δηλαδή να μεγαλώνουμε μαθαίνοντας και αποκτώντας σοφία μέσα από τις εμπειρίες μας. Διατηρώντας ενεργή τη λειτουργία της μάθησης μέσα από τη μνήμη και την ορθή κρίση μπορούμε κι εμείς, όπως η Αριάδνη και ο Θησέας, να νικήσουμε τον φόβο που μας κρατάει καθηλωμένους και να θριαμβεύσουμε στον αγώνα που λέγεται ζωή.